saving arms
ons werk
in oeganda
hoe het begon
het begin van saving arms
‘STOP!’ was het enige wat ik kon schreeuwen toen hij vastgebonden op zijn buik op straat lag, zwarte touwen om zijn handen en voeten. Met oude fietsbanden werd hij hard geslagen. Hij was een straatkind, ervan beschuldigd een volleybal te hebben gestolen, en moest op deze manier betalen. Hun uitleg boeide me niet. Met alle adrenaline die ik in me had, verzocht ik ze nogmaals om te stoppen en de jongen los te maken. We zouden samen zoeken naar de bal: hij, Pieter en ik. ‘STOP!’ was het enige wat ik kon schreeuwen toen hij vastgebonden op zijn buik op straat lag, zwarte touwen om zijn handen en voeten. Met oude fietsbanden werd hij hard geslagen. Hij was een straatkind, ervan beschuldigd een volleybal te hebben gestolen, en moest op deze manier betalen. Hun uitleg boeide me niet. Met alle adrenaline die ik in me had, verzocht ik ze nogmaals om te stoppen en de jongen los te maken.
We zouden samen zoeken naar de bal: hij, Pieter en ik…
…Maar terwijl mensen lucht kregen van de vermeende diefstal, werden de eerste takken van de bomen getrokken, de blaadjes eraf gehaald en als zweep gebruikt. Opnieuw stonden wij tussenbeide, met dezelfde boodschap: stop! Het werd een moment om te laten zien dat we allemaal fouten maken en allemaal vergeving nodig hebben. Door onze stelligheid en Gods bescherming kon dit kind uiteindelijk vrijuit gaan. Naar huis gaan kon hij niet: zijn moeder had een nieuwe vriend, die hem niet in zijn leven wilde hebben. Waar je in Nederland in de Jeugdzorg zou belanden, beland je hier in zo’n situatie op straat.
Dit alles gebeurde in de zomer van 2018, toen wij als groep jonge mensen op sport ministry-reis waren met Next Move naar Oeganda. Ons doel was om in relatie mensen te dienen en te groeien in onze relatie met Jezus.
De dag na dit voorval stond in het teken van tijd doorbrengen met straatkinderen. We zagen hoe een groot deel van hen rondliep met flesjes kerosine, waar zij aan snoven. Simon, onze teamleider van de week, legde uit dat zij dit als drugs gebruikten. Het effect: hun hongergevoel werd gestild en ze werden minder bewust van hun ellendige leefomstandigheden. Wat ons opviel, was hun grote liefde voor voetbal. De jongens die op straat leven, begonnen te stralen zodra ze gingen voetballen. Het is een activiteit waarmee ze hun zorgen even lijken te vergeten. We deelden zakjes water uit en keerden aan het einde van de dag terug naar de conferentiezaal.
Het verlangen om hier iets in te betekenen bleef groeien. Samen met Simon praatten we uitgebreid over zijn hart voor straatkinderen. Het was al jaren zijn droom om iets voor deze doelgroep te doen; het enige waar hij nog op wachtte, was mensen die dit mede mogelijk konden maken. Zo ontstond het plan om klein te beginnen. Coach Mike nam twee straatkinderen, waaronder de jongen uit bovenstaand verhaal, in zijn eigen huis op.
Na enkele maanden begonnen we in maart 2019 met het huren van een huis, dat de naam Dreamhouse kreeg. De kinderen die hier wonen krijgen dagelijks te eten en te drinken en mogen voor het eerst of opnieuw naar school. Voor de kinderen die nog op straat leven, wordt wekelijks een sportprogramma verzorgd, gevolgd door een gezonde maaltijd. Wanneer de kinderen gewond of ziek zijn, krijgen zij medische zorg. Ook worden kinderen die veilig genoeg zijn teruggeplaatst in hun community. Simon begeleidt dit proces tussen voormalige straatkinderen en hun families en blijft deze kinderen opzoeken om te zien hoe het met hen gaat.
Tot op de dag van vandaag worden deze activiteiten uitgevoerd. Steeds meer straatkinderen komen in aanraking met dit mooie project. Vanwege deze positieve ontwikkeling besloot ons team in 2019 de stichting officieel te maken: Saving Arms.
Geschreven door: Bernice Klein